Η Κορωνέικη ποικιλία εμφανίστηκε και καλλιεργήθηκε στη Μεσσηνία, από όπου πήρε και το όνομά της, Κατ' άλλους πήρε το όνομα Κορωνέϊκη από το λιμάνι της Κορώνης που γινότανε η φόρτωση τότε.

Καλλιεργείται και σε άλλα μέρη της Ελλάδας, όπως π.χ. στην Κρήτη και στη Μάνη, ωστόσο ο τρόπος καλλιέργειας (στην πλειοψηφία του ποτιστικός) έχει ως αποτέλεσμα  τη ριζική διαφορά στην πυκνότητα, την υφή και στο άρωμα του ελαιολάδου.

Το λάδι των Ελαιώνων Μεσσηνίας είναι διαφορετικό από τα άλλα ελαιόλαδα εξαιτίας του υπεδάφους των κλιματολογικών συνθηκών της μοναδικής μεθόδου καλλιέργειας που εφαρμόζεται στη Μεσσηνία.

Αντίθετα από πολλές άλλες καλλιέργειες, εμείς δεν χρησιμοποιούμε το τεχνητό πότισμα, γι’ αυτό και οι ελιές μας ονομάζονται ξερικές. Οι  ελιές αυτές δίνουν πολύτιμο και πυκνό ελαιόλαδο με μεστή γεύση. Αυτό συμβαίνει επίσης διότι τα δέντρα μας κλαδεύονται εντατικά δύο φορές το χρόνο, μία κατά το μάζεμα του καρπού και μία μετά την άνοιξη.  Διευθετώντας με αυτό τον τρόπο τον όγκο των κλαδιών, έχουμε ως αποτέλεσμα να διατηρούμε τα ελαιόδεντρα κοντά ώστε οι χυμοί τους να διανύουν τη μικρότερη δυνατή διαδρομή από τη ρίζα ως τον καρπό.

Θυσιάζοντας και πάλι την ποσότητα  για την ποιότητα, έχουμε το πράσινο-λαδί χρώμα, την υπέροχη, ιδιαίτερη γεύση, το άρωμα και την πλούσια πυκνή υφή του λαδιού μας, χαρακτηριστικά, πράγματι μοναδικά και πολύ ξεχωριστά.

Στην περιοχή της Χώρας Τριφυλίας και σε ακτίνα δέκα – δεκαπέντε χιλιομέτρων γύρω- γύρω, ήτοι προς το χωριό Πύργος Τριφυλίας και το χωριό Στυλιανού, Κορυφάσιο, καλλιεργείται μια ποικιλία ελαιόδεντρου με καρπούς μαύρες, μικρές ελιές στο μέγεθος. Κανείς δεν θυμάται από πότε και από πού έλκουν την καταγωγή. Όσες από αυτές γλύτωσαν από του Ιμπραήμ το κάψιμο και την καταστροφή, έχουν κορμούς που μαρτυρούν χιλιετίες

Κορμοί βασανισμένοι. Πόσες ιστορίες μπορούν να διηγηθούν. Πόσοι πόνοι, πόσοι πόλεμοι «σημάδεψαν» την ζωή τους

Δεν νομίζω -από όσον γνωρίζω- ότι υπάρχει πουθενά αλλού αυτή η ποικιλία. Το λάδι της είναι θαυμάσιο και ο καρπός γίνεται βρώσιμος, όταν τον βάλλουν σε αλατόνερο τουλάχιστον επί 20 ημέρες.

Έτσι γίνεται ένα θαυμάσιο έδεσμα και προϊόν, που έθρεψε γενιές παιδιών και πρωτεύουσα τροφή επί της Κατοχής.